Vollemaansnacht

De maan is rond
de maan is rond
hij heeft twee ogen
een neus en een mond….

Wat een onzin……maar het is wel een bijzonder mooie maan,
zo met die schapewolkjes ervoor….
een lunatist waardig.

An officer and a gentleman….

…..was toch lang een van mijn favoriete films…
ik heb ‘m dan ook wel een aantal keertjes gezien,
en even hard meegeleefd en gezwijmeld natuurlijk….
Van de week zag ik de aankondiging op televisie,
en aangezien het jaren geleden was dat ik de film voor
het laatst zag, wist ik zeker dat ik er voor zou gaan zitten.
Lekker languit op de bank, helemaal klaar voor het pure genieten…:-)

Het begin was okee, die keiharde training viel me dit keer eigenlijk
wel mee….zo hard was het nu ook weer niet.

Ik weet niet precies meer waar het omslagpunt kwam,
en vooral waardoor….maar ik begon te onderhandelen met mezelf
over het wel of niet afkijken van de film…..
Zal ik toch maar blijven kijken vanwege het jeugdsentiment…
of het goedkope sentiment laten voor wat het is en radicaal zappen?

Hoe kan zoiets nou…vraag ik me af, ben ik mijn gevoel voor romantiek
verloren? Sta ik tegenwoordig veel te kritisch in het leven?
Toch niet echt als het op zwijmelfilms aankomt dacht ik zo….

Het kan verkeren……met dank aan Bredero.

Spot the Looney

Het is echt waar, ik kan er niet omheen, al zou ik het willen.
Ik trek ze aan, als vliegen op stront, naja, bijen op bloemen.
Ze steken niet, ze bijten niet, integendeel, ze slijmen en vleien,
en menen stuk voor stuk de ware voor mij te zijn.

Ik heb het over de looney’s, mail-looney’s welteverstaan.
Malloten die claimen mijn held te kunnen zijn,
alsof ik daar op zit te wachten. Die beweren zo gelukkig
te zijn nu ze me eindelijk gevonden hebben.

En ik, probeer een aardig mailtje te sturen,
ietsje verder te vragen, aanwijzingen te krijgen
voor dat plotselinge inzicht, nog zonder ooit maar een
woord met me gewisseld te hebben.

Totaal verspilde moeite….wat ik daar weer op terugkrijg
is vaak zo onsamenhangend en staat bol van de introspecties
van de looney zelf, dat ik er helemaal geen chocola meer van kan maken.

Dus bedank ik de looney in kwestie uiterst vriendelijk
en verzoek hem (’t zijn altijd hemmen) mij maar niet
meer te mailen en de zeepbel uit elkaar te laten spatten.

Huhu…en daar ben ik vervolgens maanden mee bezig….

Spot the looney….and shoot!

What can I do…?

I scare myself just thinking about you
I scare myself when I’m without you
I scare myself the moment that you’re gone
I scare myself when I let my thoughts run
and when they’re running
I keep thinking of you
and when they’re running
what can I do?

(Thomas Dolby, The flat earth)

Eindelijk erkenning…

Hehe, eindelijk eens iemand die me op waarde weet te schatten.
Duurde dat even lang, ik heb me nogal niet uitgesloofd op andere logs om
‘grappige’ opmerkingen te plaatsen met mijn grote bek.
Je moet wat om op te vallen hxc3xa8? Ordinair schelden is veel makkelijker
maar voor mij toch net iets te doorzichtig.
Gelukkig kan ik als tegenhanger hier thuis, op mijn eigen meplog, gewoon
mijn zielige zelf zijn, want al die stoerdoenerij hou ik nooit lang vol, dat begrijp je.
Maar nu heb ik dan toch eindelijk iemand aan het kotsen gekregen,
en ik ben er reuze trots op!
Want dat is het toch waar het in het leven omdraait nietwaar….alles
is immers gericht op (h)erkenning.

Muktar

Vandaag in twee vandaag,
Muktar van 10 die, na de dood van beide ouders,
actief deelnemer is aan de oorlog in zijn land.
Een klein jongetje met een veel te groot wapen.
Met als grootste wens, volgens hemzelf en zijn vriendje, naar school te kunnen.
Wat moet zo’n manneke ooit nog op een school vraag ik me vertwijfeld af…..
Wat leer je een kind dat al veel te veel geleerd heeft van zaken die een kind niet zou moeten leren.

Ik hoef het me niet af te vragen, want de documentairemaker sluit af met de opmerking, dat Muktar 4 dagen na de opnamen is overleden….
…..doodgeschoten na een ruzie met zijn vriendje.

Ik heb geen woorden meer.

Mijn fantasie en Koeweit…

Ik was weer eens effe lekker aan het ‘nedstatten’. Veel leuker nog dan de bezoekersstatistieken vind ik al die andere weetjes die je eruit kunt halen. Waar mijn lezers vandaan komen en via welke link bijvoorbeeld.
Zo weet ik nu dat er iemand via google aan het zoeken is geweest op mijn voor- en achternaam….en dan vraagt de nieuwsgierige ik zich onmiddellijk af…”maar wie?”
Ook de landen zijn leuk, vandaag kwam mijn lijstje op 22 verschillende landen door de toevoeging van Koeweit.
KOEWEIT!, roept de fantasievolle ik me enthousiast lachend toe….
Een sheik….er is een rijke sheik op bezoek geweest…en prompt zie ik mezelf al zitten in prachtige kleurrijke gewaden in een prachtig paleisje omringd door pure luxe.
Niet dat ik zo’n luxe-kind ben hoor, integendeel eigenlijk, maar in een beetje fantasie hoort het er gewoon bij

En zeg nou zelf, zo’n sheik uit Koeweit roept toch meer associaties op dan @home Tilburg?

Arme jongen

Net nog heel even weggeweest om T. op te halen.
10 minuutjes heen.
10 minuutjes terug.
5 (!) ambulances gezien op dat korte stukje.
Allemaal zonder haast.
Maar dat zegt niks.
Werd ingehaald door een personenwagen die wel 120 reed….
In de bebouwde kom.
En ik moest maar steeds aan die arme jongen denken.
Hoe zou het met hem gaan?
Ik ga nog maar even kijken…..
Jij ook?

Van het drukke nu naar het vrije toen….

Wat een leuke dag toch weer vandaag….
Vanmorgen vol goede moed aan de megaklus die ‘dit moet allemaal nog af voor ik vakantie heb’ heet, begonnen. En uiteindelijk heel hard gewerkt maar slechts weinig opgeschoten….
Dan maar wat mee naar huis,om in alle rust (zonder telefoon dus) even echt aan de klus toe te kunnen komen. Op weg naar huis bedacht ik me hoe blij ik eigenlijk ben met mijn baan, hoe leuk ik het vind om juist voor dit bedrijf te werken, de no-nonsense cultuur, ‘lichte’ top, korte communicatielijnen, zeer informele werksfeer….allemaal zaken die je toch eigenlijk niet zou verwachten bij een groot bedrijf als het onze. Eigenlijk zou ik er best meer over willen vertellen, maar daar zijn we dan weer veel te bekend voor en bovendien makkelijk te traceren. Met mijn voor- en achternaam plus het gegeven dat ik op een hoofdkantoor werk, geef ik met de naam van het bedrijf feitelijk mijn telefoonnummer weg, en dat gaat me dan weer net iets te ver…
Thuisgekomen, pc opgestart en mijn mail gecheckt, hmm, paar reacties teenenander, paar penisvergroters en viagra-aanbiedingen en hee, bekende naam uit een ver verleden…..!
Een mailtje dus van een klasgenootje van mijn lagere school (zoals dat toen nog heette), natuurlijk via Schoolbank, hoe anders, en hoe leuk…..hij schreef me dat hij zich nog herinnerde dat we weleens hand in hand naar de gym (zoals dat toen nog heette) liepen, en dat ik zijn prinsesje (zoals dat toen nog heette) was……pfff…..ik zou er bijna van gaan blozen
Ik herinner me hem uiteraard ook nog, ik kon erg om hem lachen en xc3xa9xc3xa9n uitspraak van hem (‘ik en ik’ in plaats van ‘jij en ik’) is me al die jaren bij gebleven….vraag me niet waarom, dat heb ik me ook nooit afgevraagd.
Toch een erg leuk initiatief die verzamelde schoolarchieven vind ik, alleen al het zien van die namen en de herinneringen van anderen die de mijne weer wakker maken.
Of zou het gewoon de leeftijd zijn dat ik wat vaker dan voorheen terugdenk aan de onbezorgde tijden van toen…..? Geen idee, en wat maakt het ook uit, het was gewoon weer een topdag, hahaha!
Misschien weer een ijsje om het te vieren straks…….?

I'm loving it….

Telefoon…..het is T. of we straks nog een….
IJSJE GAAN ETEN…..vult dit kind blij aan…JA, ik wil!

Wat een perfect gevoel voor timing heeft die man toch…..
net mijn eten op….en ik smelt alweer van de voorpret!

En de eeuwige keuze is…caramel of chocola, nootjes, geen nootjes….